◊ Klasik bir soruyla başlayalım, bir projeye “evet” demenizi sağlayacak olan şey neydi?
– Doğru yerde olduğumu hissettiğimde “evet” derim. Bir projeye evet dedikten sonra, bu benim için hayati bir sorun haline geliyor. Ayrıyeten, her şey bir meydan okuma. Şimdi keşfetmediğim bir şey verip veremeyeceğimi nitekim bilmediğim tecrübelere gereksinimim var. “Bunu yapabilirim” diye düşünürsem, o proje benim için daha az enteresan olur. “Little Girl Blue” sinemasının senaryosunu okuduğumda da, anlaşılmadığı ve kimse onu dinlemediği için gayret eden, 2016’da Me Too hareketinden çabucak evvel intihar eden bu bayanın duyulmasını istedim. Artık burada olmasa bile söylediklerini birinin dinleyip anlamasını istediğim için kabul ettim bu sineması.
◊ Me Too demişken… Bu hareket başlayalı birkaç yıl oldu. Sizce bölümde ne kadar yol kat edildi?
– Kadın hakları konusunda daha gidecek çok yolumuz var. Uzun vakittir oyuncuyum. İçinde bulunmamam gereken durumlara sokuldum. Bugün hâlâ gençliğimizden, oyuncu olarak sahip olduğumuz tutkudan yararlanacak kimi hasta adamlar ve bazen de bayanlar var. Lakin bugünkü gençler bu yapılanların hakikat olmadığını, biri rahatsızlık verici bir şey istediğinde “hayır” diyebileceklerini biliyor. Ben genç bir oyuncuyken, çok farklı bir seçeneğim olduğunu bilmiyordum. Gençlerin bizim yaşadıklarımızı yaşamayacaklarını bilmek, düzgün hissettiriyor. Her ihtilal başarılı olmuyor, şimdi hiçbir şeyin kazanılmadığını bilmemiz gerekiyor. Yapacak çok işimiz var. Bu ihtilalde erkekler, bayanlarla birlikte hareket ettiklerinde işler sahiden değişecek. Hepimiz birebir gemideyiz, bunu herkesin anlamasını istiyorum.
BU BİR DÜZGÜNLEŞME YOLCULUĞU VE BANA KENDİMİ HATIRLATIYOR
◊ “Little Girl Blue” sinemasında canlandırdığınız ‘Carole Achache’ karakterinden bahseder misiniz?
– Bir karakterle bu kadar çaba etmeyi beklemiyordum. Mona Achache de bana annesiyle sahiden gayret ettiğini anlattı. Ne kadar sıkıntı olduğunu göstermek istedi. Bu enteresandı. Zira bir role büründüğünüzde, olayların kamera ardını görmeyi beklemiyorsunuz. Bu durum benim için bile garipti. Lakin evet, kendimi bu bayan soyuna çok yakın hissettim. Zira maalesef bu dünyadaki pek çok bayan emsal şeyleri deneyimledi. Annem, büyükannem ve hatta daha da birçok, erkeklerle çok sıkıntı bağlantılar ve cinsel hücumlar yaşadı. Bu arayış beni çok etkiledi zira bu bir düzgünleşme seyahati bu bana dokunuyor. Bana kendimi hatırlatıyor…
◊ Sizce bayanlara yönelik bu sistem nereye kadar bu türlü sürecek?
– Kürtaj mesela. Kanunlar olduğunu ve artık kendimiz, vücutlarımız için karar verebileceğimizi düşünüyoruz ve sonra aniden her şey geriye gidiyor.
CANNES’A ÂŞIĞIM
◊ Cannes’a uzun yıllardır katılıyorsunuz. Şenlikle ilgili en sevdiğiniz anınızı bizimle paylaşır mısınız?
– 12 yıldır Cannes’da sinemalarım olduğu için nitekim şanslıyım. Jacques Audiard’ın sineması için birinci sefer kırmızı halıda yürüdüğümde, bu harikuladeydi. Ben çocukken, Cannes’ı bir hayal yeri olarak görürdüm. Evet, birinci sefer sahiden çok hoştu lakin yalnızca bir anı seçmek güç. Zira her yıl yeni bir sinemayla, bazen Cannes’ı birinci kere deneyimleyenlerle geliyorum buraya. Cannes, dünyadaki en hoş şenliklerden biri. Bu şenliğe sahiden âşığım.
FRANSIZ AKSANI OLDUKÇA ZOR
◊ Hem Hollywood hem de Fransa’da çalışıyorsunuz. İngilizce ya da Fransızca konuşarak oynadığınızda farklı bir şey hissediyor musunuz?
– Her sinema farklı, her karakter farklı, her öykü farklı, her direktör farklı… Lakin İngilizce ya da Fransızca kelam konusu olduğunda, beyninizi nasıl organize ettiğiniz hakikaten teknik bir sıkıntı. Ayrıyeten hangi aksanın üzerinde çalışmam gerektiği de kıymetli. İngiliz mi, Amerikan mı, Polonyalı mı, İtalyan mı, hatta Fransız mı… Aslında Fransız aksanı yapmak hayli güç. Bir karakter üzerinde çalışmaya başladığımda, onun nefes alma ve konuşma biçimini bulmak en zevk aldığım şeylerden biridir. Sesin nereden geldiği nitekim kıymetli, zira kim olduğunuz hakkında çok şey anlatıyor. Birebir vakitte İngilizceyi de seviyorum.